Hi! Mijn naam is Rachelle, ik ben 31 jaar en een medische duizendpoot 😉 Ik ben geboren met een aangeboren hartafwijking – een lekkende mitralisklep. Daarnaast heb ik nog een bindweefselaandoening: Ehlers Danlos. Een knap onhandige combinatie – maar zoals je ziet werk ik er aardig omheen. Om het nog wat makkelijker te maken brak ik op m’n 18e m’n rug op twee plekken na een val van m’n paard en beet een paard op m’n stageplek ook nog m’n oorlel kapot en kon deze er ook nog aan gehecht worden. Je snapt nu vast wel wat ik bedoel met een medische duizendpoot?

Alle gekheid op een stokje natuurlijk; ik stond niet bepaald vooraan als het om medische mazzel ging. Maar je hebt dan twee keuzes – bij de pakken neerzitten of er wat van gaan maken. Ik heb heel lang de eerste optie gekozen. Totdat ik besloot dat ik toch wat leukers wilde doen met m’n leven – want dat leven duurt best lang (gelukkig!)

Waarom hardlopen?

Ik wilde er toch wat van gaan maken. In 2014 onderging ik een hartoperatie, ik volgde een paar jaar later een intensief revalidatietraject bij OCA Rotterdam en een paar jaar geleden zijn we begonnen met hartslagverlagers. Ik had dus alle ingrediënten in huis om nu alles uit het leven te halen wat ik zou willen. Niet te oud, goed opgelapt – let’s go! Maar waar begin je dan? Paardrijden had ik ook al even van het lijstje gestreept – op een gegeven moment moet je toch je risico’s een beetje zien te vermijden wanneer dat kan.

Ik moest dus op zoek naar een sport waar ik makkelijk mee kon beginnen, waarbij ik zelf het tempo kon bepalen, bij voorkeur niet in groepsverband – als het even kon nog een beetje betaalbaar en een waarbij ik zelf kon kiezen wanneer ik dat precies ging doen. En zo dacht ik: “oh, dan kan ik wel gaan hardlopen!”.
Inmiddels loop ik bijna 2 jaar hard en heb ik dingen gedaan waarvan ik echt nooit had gedacht dat ik dat zou doen.
Oké, eerlijk is eerlijk – ik loop niet supersnel, ik zal nooit ergens eerste eindigen en die marathon wil ik héél graag lopen, maar of dat ook echt gaat lukken is natuurlijk maar de vraag. Maar ondertussen loop ik met veel plezier meerdere keren per week, liep ik m’n eerste halve marathon zo traag dat iedere andere halve marathon sowieso een nieuw PR wordt, en stel ik telkens voor mezelf nieuwe doelen. Zolang het ziekenhuis me niet tegen houdt, blijf ik gewoon lopen. En het is inderdaad precies wat ik dacht.

Geen teamsport – makkelijk zelf het tempo bepalen, ik kan zelf kiezen wanneer ik het ga doen… Oké, goedkoop blijkt het niet, want als je eenmaal begint aan de evenementen is het erg verslavend en als ik alles loop wat ik wil lopen mag ik wel wat meer gaan werken… Maar het brengt me enorm veel plezier, het zorgt ervoor dat ik sterker en fitter word en ik kan mijn ziek-zijn een stuk beter de baas!