Wanneer je eenmaal de medische mallemolen in gaat, gaat er een nieuwe wereld voor je open. Ongewenst – dat wel, want deze wereld zat je echt niet op te wachten. Het kan zijn dat je pas de stempelfabriek in gaat, na jaren kwakkelen & dokteren. Maar je kan hier ook al vanaf je geboorte in zitten. Afijn – chronisch ziek is een lastig begrip.

Als ik hem even opzoek op google, de term “chronisch ziek”, legt WikiPedia me uit dat een chronische ziekte een ziekte is die een lange tijd voortduurt. En, waarbij klachten langer dan 6 weken, tot 6 maanden aanhouden. En daar wringt wel een schoen of 2. Want er zijn een hele hoop chronische aandoeningen, waarbij je niet direct klachten ervaart, klachten opmerkt of ze als “klachten” ervaart, of waar je pas op latere leeftijd achter komt. Of je hebt een hele rits aan klachten, die op zichzelf worden behandeld, maar niet aan elkaar gekoppeld zijn.

Chronisch ziek zijn uitleggen

Chronisch ziek zijn is een complex iets. En als je het net zelf een beetje begint te begrijpen en een mooie stempel uit het ziekenhuis mee krijgt – dan begint het ziek zijn eigenlijk pas echt. Het continu uitleggen aan de buitenwereld wat je nou hebt, wat je nou wel & niet kan. Breek me de bek niet open over het UWV – vaak snappen de artsen in het ziekenhuis al niet hoe je je leven nou precies moet vormgeven, laat staan dat je dit aan een verzekeringsarts moet gaan uitleggen. Maar dat is misschien voer voor een ander blogartikel. Even m’n focus erbij houden.

Chronisch ziek zijn is dus een complex iets. Zo heb ik de afgelopen jaren wel ervaren, dat ik me van tijd tot tijd enorm ziek kan voelen – maar ook hele periodes me voel alsof er niets aan de hand is. Een beetje zoals drinken – op jonge leeftijd kan je shotjes naar binnen blijven gooien, maar eenmaal de 30 gepasseerd komt die kater en de man met de hamer tegelijkertijd op bezoek na 3 wijntjes zullen we maar zeggen. Een chronisch zieke kent de term “but you don’t look sick” vast wel. “Je ziet er niet ziek uit”. “Oh, ik merk helemaal niks aan jou”. Je hebt hem vast wel een keer in de een of andere vorm gehoord.

Maar ik voel me niet ziek

Ik kamp alleen een beetje met het tegenovergestelde – ik doe er juist alles aan om me niet ziek te voelen. Hoe meer ik in beweging ben, hoe meer ik aan mezelf werk – des te minder ziek ik me zelfs voel. Ben ik dan wel chronisch ziek? Of laat ik de ziekte toe in mijn hoofd & belemmer ik daarmee mijn kansen?

Wat hieraan niet meedraagt is het beeld wat nu in de media geschetst wordt met diverse chronische ziekten. Als je ziekte X of Y hebt, lig je lamlendig op de bank, kan je niet bewegen, geen licht verdragen, en zo verder. Het beeld wat dan wordt geschetst is dat je, als je ziek bent, weinig tot niets kunt. Maar er is een hele grote groep, die wel veel meer in hun mars hebben dan alleen ‘ziek zijn’. Ja, jij ook! Mensen die denken “oh, ik zou zo graag lekkere stukken willen fietsen”. Ja, jij kan dat ook écht wel. Je kan het alleen niet in één keer. Dat moet je oefenen, opbouwen. Rome is ook niet op één dag gebouwd. En toen bestond “chronisch ziek zijn” nog niet eens. Dan ging je gewoon zo dood.

Ik wilde graag opbouwen. En dat hoefde echt niet in één dag. En ik zal je vertellen – ik bouw nog steeds op, want soms val ik even om (letterlijk). Maar omvallen is niet erg. Dat betekent dat er work in progress is.

En jij? Ben jij chronisch ziek, en heb je je daaraan overgegeven? Of ben je chronisch ziek, maar wil je meer uit je leven halen dan op de bank zitten en je kut voelen…