Het is niet m’n favoriete hobby, daar ben ik maar gewoon gelijk heel eerlijk zijn. Ik heb met een simpel griepje accepteren al moeite. Ik ben niet graag ziek. Het liefst maak ik me iedere dag nuttig; of dat nou in huis is, of op het werk. Best een leuke uitdaging als je toch chronisch ziek bent. Soms ben ik alleen een béétje in de ontkenning en ga ik gewoon even voorbij aan het feit dat m’n lijf nou eenmaal niet topfit is. Nu niet, nooit niet. Ik kan het heel fit proberen te maken, maar op “normaal niveau” komen we natuurlijk nooit.
Een griepje is iets waarvan je weet dat het komt (over het algemeen) en waarvan je ook weet hoe het voelt, en hoe lang het grofweg duurt. Wat andere koek is, is het algehele “ziek zijn”. Ik banjer overal wel vrij makkelijk doorheen. Ik lach een hoop weg, ik heb een iets te grote ketel met zelfspot af en toe en zo zorg ik er wel voor dat het ziek-zijn niet de hoofdmodus in m’n leven is. Want ziek zijn en me ziek voelen, daar word ik sowieso geen beter persoon van.
Man/Vrouw met de hamer: welkom terug.
Maar soms komt die man (of vrouw, laten we niet lullig doen) met de hamer toch vanuit het niets opzetten. En dat komt dan echt vanuit het niets, want ik heb de afgelopen weken niets geks gedaan. Oké, ik ben 2 hele dagen meer gaan werken maar daar zitten meer dan genoeg rustdagen tussen. Toch liep ik vast. En dan heb ik het niet over het “hmm, ik voel me niet zo lekker” gevoel. Wel over “alles is op & leeg”. Zelfs de wasmachine leegruimen of de was opvouwen werd teveel. Einde oefening dus, zo zat ik dus vorige week ineens voor dood op de bank. Deken over me heen, stomme series aan, spelletje spelen, maar vooral niets doen. Ook niet hardlopen dus. Mijn grote prestatie van de dag was douchen. Nou. Wat een winnaar was ik die dag.
Er is geen specifieke aanleiding voor dat gevoel, of voor zo’n dag. Ik kan er niet m’n vinger op leggen en zodoende is het dus ook lastig of het dan fysiek of mentaal is. Ik was wel echt enorm moe, maar van in bed blijven liggen krijgt je lijf ook een opsodemieter & blijf je mentaal ook moe. Maar als je gewoon echt de energie niet hebt om wat te doen die dag, kom je vrij snel in een hele vervelende, neerwaartse spiraal terecht.
Boos op mezelf
Ik werd ook best wel boos op mezelf. Sodemieter op – ik heb hartstikke veel dingen gedaan en dat gaat al die tijd goed, en nu ineens ben ik “moe”. Dat stukje accepteren, dat is nog niet echt m’n ding hoor. Het lijkt vaak van wel, maar dat is dus niet zo. Maar dat is die “gezonde” dosis zelfspot. We zijn inmiddels een paar dagen verder en nu gaat het allemaal wel beter hoor, maar dat boze gevoel naar mezelf blijft. Ook nu ik me weer beter voel & weer heb gelopen. Want het was duidelijk geen griep, dus waar had mijn lijf last van? Ik ben graag iemand die tekst en uitleg wil als er wat mis gaat. Jammer dat m’n lijf de chatfunctie nog niet heeft gekregen. Of misschien maar beter ook, sommige dingen wil ik helemaal niet weten van m’n lijf 😉
Voorkomen is beter dan genezen
Ik denk tegelijkertijd: oké, dit wil ik niet op korte termijn nog een keer. Dus moet ik zien te voorkomen dat ik ineens weer zo’n “crash” krijg. Wat, wederom, best lastig is als ik niet exact weet wat het nou getriggerd heeft. Dat kunnen wel 15 verschillende oorzaken zijn. Maar, misschien ook weer niet. Dus wat nou de oplossing is? Meer bewegen? Gezonder eten? Ongezonder eten? Meer werken? Minder werken? Zoveel werk ik al niet.
Zolang ik de oorzaak niet weet, de exacte oorzaak, kan ik er weinig aan veranderen. Wel kan ik hopen dat deze “crash” weer even wegblijft zodat ik heel veel tijd heb om leuke dingen te doen, denk ik dan maar. Belangrijkste van alles is om het wel bespreekbaar te maken & te houden. Ervaar jij zo’n dip of “crash” – weet dan dat het niet jouw schuld is. Ook al kan je niet de vinger erop leggen wat het nou precies veroorzaakt, probeer dat dan wel te verwoorden en aan te geven bij je omgeving. Zodat je iets ontlast kunt worden en even de tijd kan nemen om er weer uit te komen. Of dat nou lopend, etend, of slapend is.