_{Foto door Rob Sportfotografie}

Laten we maar goed beginnen: ik ben dus niet dood, ik leef nog! 🙂
Alleen in alle hectiek en drukte vergeet ik vervolgens dat ik ook nog een hele fijne uitlaatklep heb: m’n blog. Iets wat ik keer op keer even naar de achtergrond zet, terwijl ik het juist zo fijn vind om hier lekker te kunnen ventileren zonder dat Instagram vertelt dat je tekens op zijn en je eigenlijk te veel aan het lullen bent.

Waar staan we nu?

Na lang wachten (echt lang – als je bedenkt dat m’n afspraak in oktober al had moeten plaats vinden) was ik in februari eindelijk aan de beurt in het Erasmus. Goed, de afspraak werd verdeeld over twee weken (handig, gelukkig heb ik niks beters te doen in m’n leven) en zo kreeg ik eindelijk m’n echo, fietstest en het gesprek bij m’n cardioloog.

Goed om te weten: fietstesten zijn tegenwoordig op een ligfiets, en dat fietst toch heel apart. Niet wat je gewend bent en als je net zo gespannen bent als ik, is iedere verandering dus hel want dat beïnvloedt gewoon je prestaties. Voor zover je van prestaties kunt spreken als hartpatiënt natuurlijk 😉 Want dat daar in algemene zin nog wel wat winst te behalen is, dat werd wel weer pijnlijk duidelijk.

Bij de fietstest gaf ik aan dat ik wel wat zenuwachtig was, maar me ook vasthield aan het feit dat het geen ‘slechte’ uitkomst kon hebben omdat ik op de dag ervoor nog 10 kilometer had hardgelopen en op vrijdag 14 kilometer. Dat ging dikke prima – dus ik maakte me niet zo druk. Waarop de assistent (jonge knul, vermoed ik – bij deze: je kan nog een hoop leren!) half afkeurend vroeg of ik dat nou wel zo handig vond.

Ja, vond ik wel – ik loop namelijk vaker dan dat ik op een ligfiets aan het chillen ben. Die ligfiets is vermoeiender dan dat hardlopen vriend… Maar oké – ik snap ook wel dat er weinig hartpatiënten binnen komen met een achterlijke hardloopambitie dus het is allemaal prima. Uiteindelijk was m’n fietsresultaat prima trouwens – dus niks te klagen!

Naar de cardioloog!

Maar dan het gesprek bij m’n cardioloog – wat ineens een andere cardioloog bleek te zijn (storing). Ze begon over totaal niet relevante dingen. M’n kinderwens – die al besproken was jaren geleden. M’n Vitamine D (waar al jaren niet meer op geprikt wordt). Allemaal dingen die er totaal niet toe deden. Er is geen enkele keer gevraagd “goh, hoe voel je je?” of ” Waar loop je tegenaan?”. Wel complete shock toen ik aangaf dat ik in april een halve marathon ging lopen en eigenlijk wel wilde weten of m’n hart niet te beschadigd was zodat ik misschien wel ooit een hele marathon kon lopen. Volledige storing daar in het Erasmus MC, ineens begon ze over inspanningsecho’s en dat dat toch best wel heel fors was. Zowel een halve als een hele. Heb d’r maar niet verteld dat ik de week na de halve de kwart van Rotterdam loop… Denk dat ze er dan ingebleven was…

Want wacht even – de halve!

Uiteindelijk weet ik dus nog niks – ze gaan het weer allemaal bespreken en overleggen. Ondertussen trek ik wel (met beleid) m’n eigen plan – en loop ik volgende maand (7 april dus al) de halve marathon van Berlijn. Ik heb nog wel wat trainingskilometers te maken – maar ik heb er enorm veel zin in. Ook al hang ik nog een beetje tussen “ik vind dit doodeng” en “ik vind dit WAANZINNIG cool”. Uiteindelijk zal “waanzinnig cool” het wel winnen van “doodeng”. Hoop ik toch in ieder geval 🙂

Toch heeft het gesprek bij het Erasmus me wel behoorlijk onzeker gemaakt. Heel even kreeg ik het gevoel dat ik een tikkende tijdbom in me had. Wat natuurlijk onzin is! Ik heb immers al die tijd al lekker gelopen en geen klachten eraan over gehouden. Toch laat zo’n arts je dan toch enorm twijfelen. Tegelijkertijd heeft de arts me geen enkel echobeeld laten zien – en ik heb inmiddels wel geleerd niet klakkeloos op een paar woorden af te gaan. Het bloedonderzoek wat nog even ter aanvulling gedaan moest worden, bewees dit ook weer. De NT-proBNP waarde lag op 5. 5 is bijna nul, dus wat mij betreft niet zo veel aan de hand… 2 jaar geleden was ie 16 en stond ie blijkbaar in het rood. Waar dat op gebaseerd wordt is mij een raadsel – maar goed nu is hij bijna 0. Goed genoeg voor mij dus, ik ga lekker rennen!

Zo, nu zijn de afgelopen maanden in 1 klap samengevat en vanaf hier ga ik proberen om weer meer te posten 🙂