En ja, dan kan ik gewoon hardlopen. Jij kan het, de buurman kan het, dus ik ook.
Afgelopen weekend stond de 5 kilometer van Leiden op het programma. Een beetje onverwachts, maar ik had een startbewijs gewonnen! Enorm leuk natuurlijk, helemaal omdat het m’n laatste dag als 31-jarige was. Leuk dat ik op m’n verjaardag vorig jaar een halve marathon heb gelopen (goh, toen was het ook al warm) – en nu m’n jaar dus hardlopend afsloot.
Maar je raadt het al – het werd warm. Overal spanning en sensatie, extra waterposten overal (erg prettig) – en een hoop mensen in de paniek. EHBO in paniek. Overal paniek. De stress en spanning op zo’n moment zit hem niet in het feit dat het warm wordt, maar het feit dat veel mensen zichzelf overschatten of de omstandigheden niet in acht houden. Als het ineens scheitwarm wordt, dan is dat niet de dag om je PR nog eens even extra lekker aan te scherpen. Dat is ontzettend vervelend, dat begrijp ik ook wel, maar omdat het de dagen ervoor helemaal niet zo gek warm is geweest, heeft je lijf moeite met aanpassen aan de warmte. Per persoon verschilt het natuurlijk wel iets, maar van wat het grote boze internet me vertelt: tussen de 3 en 14 dagen. Laten we het maar breed houden, toch?
Dan ga je toch niet lopen?
Een paar mensen waren nogal verbaasd dat ik toch ging lopen. Ik zag voor mezelf niet zo het probleem ervan in. Berlijn was ook warm – dat was 21 kilometer. Tempo aanpassen, genoeg drinken, even wandelen wanneer nodig. En de tijd loslaten. Onthoud dit riedeltje even.
Vorig jaar liep ik met m’n man en een vriend de Airborn Freedom Run. In 33 graden. Ging best. Tempo aanpassen, genoeg drinken, even wandelen wanneer nodig. En de tijd loslaten. Was een lange 10 kilometer wel – maar goed, ik ging niet dood.
Dus op 12 mei, op de Leiden Marathon 5 kilometer… Ja je snapt ‘m al – ik liep dus gewoon. Ja, het was warm, maar ik ging niet dood. Het enige wat ik hoefde te doen was…. 🙂
Dan loop je toch lekker langzaam?
Aangezien ik het helemaal niet zo spannend vind om m’n kilometertijden te posten… Hier een kleine overview van wat die 5 kilometer nou precies inhield qua tijden. De eerste kilometer zie je dat ik (voor mijn doen in deze temperaturen) een beetje aan de vlotte kant was. In kilometer twee besloot ik dan ook al wel ietsje af te zakken, want ik had geen idee welke route we liepen en ben totaal niet bekend in Leiden. Dat betekent dus dat het een hele leuke uitdaging wordt als je dan ineens onverwachts met je hoofd vol in de zon moet rennen. Kilometer 3 ziet er een beetje anders uit.
Ik heb namelijk bij de waterpost op 2,5 kilometer heerlijk genoten van een ijskoud bekertje water, in de schaduw, Ik heb het bekertje aangepakt, ben dus even verderop een schaduwrijk plekje op gaan zoeken en heb daar op m’n gemak even dat bekertje rustig (!) opgedronken en m’n handen wat gekoeld. Zo kon ik er in ieder geval weer tegenaan en daarom lijkt het alsof ik 10 minuten heb gewandeld over 1 kilometer. Realiteit van het verhaal is dat ik lekker stil stond en stond te genieten van water. Daarna nam m’n verstand het weer terug over en ben ik op een slakkentempo gaan joggen. Hardlopen zullen de meesten dit namelijk niet eens willen noemen.
Pas je tempo en doelen aan.
Het is heel simpel; als het warm is, terwijl het nog redelijk vroeg in het seizoen is – dan weet je dat je lijf niet helemaal lekker kan reageren op de hitte. Het is dan de kunst van het aanpassen van je tempo. Natuurlijk is het wandelen tussendoor nog niet helemaal genormaliseerd – en het roepen dat het hier geen wandelvierdaagse is wel, dus misschien moeten we dat ook nog even zien te tackelen. En überhaupt moet het nog even landen dat het ook oké is als je geen 5 kilometer runs in 20 minuten loopt, en dat je net zo hard kan genieten als je ze in 35-45 minuten loopt. Dus goed – afhankelijk van welk type loper je bent, snap ik ook echt wel dat het aanpassen van je tempo een lastig iets is.
Maar aan de andere kant – probeer het eens. In ieder geval in de hitte. 🙂