Je zou het bijna vergeten, maar er bestaat meer dan alleen “Corrie Corona”. Er gaat ook nog gewoon ordinair griep door het land heen. En als je kinderen hebt weet je sowieso dat je de lul bent en alle vormen van griep op visite krijgt. Zo ook hier – net na de hartcontrole kwam de griep op visite. Snotteren, veel hoesten, maarrrrr geen koorts. Wel algeheel niet lekker, maar ik voelde me niet koortsig. Laat ik het dan zo zeggen. Ik heb keurig rust gehouden, de bank was m’n beste vriend en gelukkig hebben we 85 streamingdiensten waardoor ik me niet hoefde te vervelen. Uiteindelijk keek ik alleen Gilmore Girls & Big Bang Theory maar goed. Lekker belangrijk.

Ik dacht dus dat ik er wel aardig doorheen was en ging weer verder met hollen. Na 4 dagen thuis zitten heb je het ook wel gehad en wil je die conditie ook gewoon weer omhoog krikken, dus schoenen aan en op een rustig tempo 5 kilometer hollen. Ging best oké. Nee, goed, het was geen nieuw PR, maar ik kon wel redelijk hetzelfde tempo aanhouden als voor de griep/verkoudheid. Wat mij betreft dus goed genoeg!

Een paar dagen daarna besloten om weer een stukje verder op te pakken, dat ging op zich niet denderend maar ook niet rampzalig – maar daarna kwam de man met de hamer weer en lag ik wéér plat. Wat-de-fak.

Geen tijd voor deze onzin

Als eerst dacht ik; ik heb geen tijd voor deze onzin. Maar goed, tijd moet je maken, blijkt nu. Verder had ik vooral geen zin in deze onzin, maar die zin wordt dan wel vóór je gemaakt op het moment dat je je bed uit drijft, alles zeer doet (serieus, ik wist niet eens dat er zo veel zeer kón doen aan je lijf en ik heb best wat pijntjes gehad), en het snot weer overal uit loopt. Nou, daar gaan we dan weer. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Gewoon een tweede griepje. Ik had natuurlijk nog niet genoeg gehad!

Ja hallo, schiet eens op… De tijd dringt!

Mijn hoofd heeft echter dus echt geen tijd voor deze onzin. Heel eerlijk – die bruggenloop komt steeds dichterbij en die kilometers blijven op deze manier wel achter. Nog even en dat schema loopt echt volledig in de soep. Sterker nog – dat schema loopt ook daadwerkelijk in de soep zo, want dat ga ik never nooit niet meer redden. Wanneer ik dus weer ga lopen (en dat blijkt dus niet vandaag te zijn, die wijsheid heb ik inmiddels wel) ga ik dus maar even op een andere aanpak over. In de hoop dat dat gaat werken. Beginnen weer met een korte run (5km ofzo), en een paar dagen daarna eens 10-12 kilometer. Daarna weer vervolgen met 5-6 kilometer, en weer doortrekken naar 11-13 kilometer. Hopelijk biedt dat voldoende ‘feeling’ om straks die bruggenloop toch uit te kunnen lopen. Gelukkig ging ik toch al niet voor de eerste plaats…

Heroïsch onthaal – here I come!

En ach, laten we eerlijk zijn. Als je als laatste finisht, dan finish je ook toch? Sta je in ieder geval op de foto en kan niemand je hebben gemist, denk ik dan maar zo. Dus in het ergste geval ben ik de laatste over de streep… Dat is natuurlijk niet m’n streven, maar het helpt wel om er zo nuchter over te denken en mezelf niet over de zeik te jagen met negatieve gedachten. Als ik alleen maar ga denken aan ’t feit dat het niet gaat lukken… Dan gaat het ook zeer zeker niet lukken. Maar nu nog even niet – eerst braaf wachten, pas op de plaats en nog even wat rust nemen voordat ik het lopen weer ga oppakken. Ik was niet van plan om weer een week uit te vallen – dus vrijdag ga ik pas weer eens beginnen.

Er vanuitgaande dat de koorts weg blijft natuurlijk… Dat wel.