“You don’t look sick”. Een vaak gehoord iets voor heel veel chronisch zieken. Ongeacht welke aandoening of afwijking je hebt – want niet alles is zichtbaar aan de buitenkant natuurlijk. Een been wat mist, ja, daar kan je niet omheen.. Maar er zijn tal van onzichtbare ziektes die je eigenlijk pas opmerkt als je weet waar je op moet letten.

En dan kom je dus op het punt “je ziet er niet ziek uit”. Vaak komt dat niet alleen omdat je het gewoon echt niet ziet, maar soms voel je je ook gewoon niet ziek! Je hebt gewoon van die momenten dat alles prima gaat, het gaat allemaal z’n gangetje en dan vergeet je gewoon even dat je ‘iets’ hebt. Op zondagochtend, wanneer alles gewoon helemaal chill gaat en je lekker ontspannen op bed series aan het kijken bent… Tja, zou jij dan weten dat je hartpatiënt bent? Ik vergeet dat op dat moment namelijk…

Even vergeten.. En dus ook de medicijnen…

Het nadeel van “vergeten dat je ziek bent” is alleen wel dat je dan ook direct je medicijnen vergeet. En hoe je het ook went of keert – zonder die medicijnen is het snel klaar met het niet-ziek-zijn… Enorm frustrerend, want tot het moment dat je je realiseert dat je je medicijnen bent vergeten én dus je hele dag in de war geschopt wordt, gaat alles goed en voel je je kiplekker.

Zelf slik ik dagelijks hartslagverlagers. Dit omdat mijn hartslag in rust anders al te hoog is – laat staan dat ik dan dingen ga doen. Voor mij zijn die medicijnen dus echt een must en kan ik ze eigenlijk niet overslaan. Misschien slik jij medicatie die je wel een dag over zou kunnen slaan zonder dat je hier direct hinder van ondervindt. Helaas heb ik die mazzel niet. Ik functioneer prima met m’n medicijnen en kan dan ook de hele wereld aan (oke, bijna dan… ook met medicijnen zijn sommige dagen gewoon kut). Zonder de medicijnen is een ander verhaal.

Hogere hartslag, en direct een algeheel futloos gevoel. Ook heb ik dan direct het gevoel dat de hele dag “weggegooid” is – omdat ik al m’n plannen moet verschuiven. Medicijnen hebben immers even de tijd nodig om in te werken; als ik om half 12 pas een keer m’n medicijnen inneem, is het niet realistisch om een uur later 10 kilometer te willen hardlopen in Rotterdam. Ik zal nog een keer vergeten dat ik ziek ben zeg… 😀

Mentaal flexibel zijn

Gelukkig leert ziek zijn ook dat je flexibel moet zijn. Dan maar die dag niet lopen – we verzinnen wel wat anders. En de dag daarna heb ik keurig ’s morgens gelijk m’n medicijnen ingenomen en kon ik alsnog een rondje van 5km lopen. Het lopen ging weer zo goed – dat ik gewoon wéér even vergat dat ik ‘wat mankeerde’. 5KM op m’n sloffen gelopen (wel hele stijlvolle en snelle sloffen trouwens). Lekker een muziekje aan, en gaan. Even in die bubbel en even gewoon zijn. Als je dat maar vaak genoeg bent – dan ben je vanzelf niet meer “die zieke”. Maar dan ben je vanzelf “zij die gewoon gaat lopen en dingen doet.”