Wat is belangrijker tijdens het lopen – snelheid, of comfortabel uit kunnen lopen? De een zal direct roepen “snelheid maken! Meer kilometers in minder tijd!” en daar valt zéker wat voor te zeggen. Want meer snelheid maken betekent ook gewoon meer kilometers maken. Je kunt ook stellen dat je dan gewoon een vreselijk goede longcapaciteit hebt, retesterke hartspier en gewoon een snoeiharde conditie.
Helaas beschik ik nog steeds niet over bovenstaande en moet ik het hebben van ‘comfortabel uitlopen’. Tenminste – als ik de dagen erna ook nog wil functioneren moet ik mijn lopen dus aanpassen. Shit, but true. Ik probeer er wel een balans in te vinden – op sommige momenten mag ik mezelf iets meer pushen en er het maximale uithouden. Maar de balans hierin is belangrijk; niet iedere hardloopsessie hoef ik tot het gaatje te gaan.
Rustig aan afwisselen
Die Bruggenloop…. Dat is er een waar de voorbereiding niet vanzelf voor ging zeg maar. Met diverse griepjes die om de hoek kwamen kijken moest ik op een gegeven moment m’n Decathlon Coach Schema ook maar laten voor wat het was. Hardlopen met koorts bleek geen denderend plan, en eerlijk is eerlijk – er moest ook gewoon gewerkt worden. Rekeningen betalen zichzelf niet, de rekening voor het ‘Eigen Risico’ kwam toch ook weer wat harder aan dan geplanned en december was al geen goedkope maand – dus dan moet je keuzes maken en vooral slim zijn. Dus – alles los, het trainingsschema ging ook echt UIT. Maar goed. Dan moet je het ineens ‘zelluf doen’. Best grappig – voor iemand die altijd alles zelf wil doen, is het ineens heel vreemd om zelf te bedenken hoe je dan je voorbereiding gaat aflopen.
Balans gevonden
Uiteindelijk heb ik de balans er wel een beetje in gevonden. Althans – of dat echt zo is, dat moet zich nog bewijzen 11 december natuurlijk. Maar slow & steady wins the race, dat is mijn mantra voor de bruggenloop. Dat, en “als je als laatste finisht, kan je jezelf goed terugvinden op de foto”. Samen met “Oh, als je gewoon van waterpost naar waterpost loopt dan is het maar 4x 4km, dat kan je toch wel”. Allemaal hele bemoedigende dingen die ik mezelf blijf vertellen. Maar er zit wel ergens een kern van waarheid in. Ik loop 2 korte loopjes in de week, en 1 “lange”. Althans, voor anderen is 10-12 km een tussendoortje, voor mij is het een nobel streven. En ja, ik ben me er enorm van bewust dat die bruggenloop nog wel een paar kilometer langer is… Dankjewel…
Maar ik hoor aan alle kanten dat je de laatste kilometers op karakter loopt. En dat als je de conditie hebt voor 12 kilometer, dat je dan ook de conditie hebt voor 15 kilometer. Zo loop ik dus braaf 2x 5 kilometer als korte loopjes, en 10-12 kilometer als lange loop. En eh nee, die kilometers gaan zeker niet snel. Maar ik had toch al niet de ambitie om als snelste over de finish heen te gaan. Als een-na-laatste zou leuk zijn 🙂
Verder is het gewoon doodeng
Waarschijnlijk zit ik 2 uur van tevoren tegen een soort halve paniekaanval aan. Omdat het teringveel mensen zijn, ik me niet wil laten opjagen (en hoe zorg ik er dan voor dat ik me niet laat opjagen? Iemand?) en ik het gewoon doodeng vind. Alles wat groot is, is eng. Alles wat ik nog nooit gedaan heb of ervaren heb, is eng. Maar volgend jaar, dan is het leuk, toch? En als het achter de rug is, dan viel het achteraf wel mee, toch? Vooral mezelf voor blijven houden – Slow & Steady Wins the Race… Of daar blijf je in ieder geval heel bij…