Twee weken geleden was ik nog niet zo zeker van m’n zaak. In m’n vorige blog legde ik al uit dat m’n voorbereiding niet optimaal is geweest. En na die twee weken, was ie dat ook zeker nog niet. Wederom wat grieperig, lange dagen, en gewoon megaslecht weer. Ik ben niet vies van een beetje regen – maar bij voorkeur wel pas aan het eind van m’n loopje (als ik dan toch kan kiezen..)

Daarna werd het uitproberen welke kleding nou voor mij ging werken. De weersvooruitzichten had ik al gelezen, en dat was geen stralend zonnetje met 15 graden! Na eerst te hebben gelopen met een thermobroek onder m’n loopbroek, kwam ik er al snel achter dat dat ‘m niet ging worden. Dat was echt te warm, m’n benen gingen helemaal kloppen, voelden zwaar aan en dat was gewoon een no-go. Ik heb toen nog wel een rondje van 8-9 kilometer kunnen maken, maar dat ging zeker niet van harte!

Het trainingsrondje voor de Bruggenloop dus maar even wat anders geprobeerd – een korte broek, compressiekousen, en daaroverheen een lange broek. Dan was ik wel warm, maar kon ik de warmte ook weer goed kwijt. Dat bleek een hele goede combinatie te zijn, want ik werd niet meer zo extreem warm dat m’n benen zwaar voelden. Wel had ik een andere uitdaging – ik liep op m’n Brooks en die lopen al een tijdje niet meer zo lekker als in het begin. Met een hoop kramp in m’n voeten die doorstraalden naar m’n kuiten & knieën heb ik dan ook m’n rondje op 5 kilometer moeten afbreken. Ik wilde mezelf niet kapot lopen voor de Bruggenloop überhaupt begonnen was!

En daar was ie – de Bruggenloop!

En zondag was het toch echt zo ver. Met dus een shit voorbereiding (ik had echt veel beter voorbereid willen zijn) en gezonde zenuwen naar Rotterdam. Je te pletter schrikken van de hoeveelheid mensen. Maar het kwam goed, hield ik mezelf voor. M’n startvak-maatje gevonden, we hadden gelukkig al afgesproken dat we niet elkaar zouden gaan ophouden en gelukkig zijn we allebei van die “aso’s” die met hun muziek aan lopen. Zij was bij de start vrij snel weg, ik bleef in m’n bubbel & focuste me op m’n muziek en m’n eigen tempo. Links en rechts werd ik ingehaald, maar dat liet ik lekker gaan. Slow & Steady wins the race!

Weinig gedronken, dus de eerste 5 kilometer was zwaar. Dat maakte de Erasmusbrug ook flink zwaarder dan gedacht. Maar gewoon door! En eenmaal voorbij de eerste waterpost ging het gewoon bijna vanzelf. Ik heb m’n schoonouders nog even gefacetime’d (is dat een werkwoord?) zodat ze toch een beetje erbij waren, tijdens het rennen dus lekker met hun gekletst voor een stukje en daarna was de volgende waterpost alweer bijna in beeld. Zo vlogen de kilometers toch sneller voorbij dan ik had gedacht! De Van Brienenoordbrug was ik het meest bang voor – maar die bleek eigenlijk wel mee te vallen.

Zo zie je maar weer hoe groot dingen kunnen worden in je hoofd – die eigenlijk maar héél klein zijn… Daarna ging het snel – het Stadion was alweer in zicht en dan ben je alweer bij de finish. Uiteindelijk ben ik echt heel trots op mezelf – ik heb ‘m onder de 2 uur uitgelopen, en ben niet als laatste gefinisht! Als extra pluspunt heb ik de eerste foto’s al gevonden online en sta ik er daar daadwerkelijk lachend op, tijdens het rennen. Dat was deze zomer wel anders, toen ik met 5km al kapot ging!

Next stop: Halve Marathon!

En dan nu… Ja.. Want nu is die kalender voor 2022 leeg. Maar voor 2023 staat er alweer wat klaar; de New York Mini Marathon! Ik ga voor de Halve Marathon – gelukkig heb ik nog even ruim de tijd. En als ik iets heb geleerd van deze Bruggenloop, is het wel dat ik veel meer kan dan ik had gedacht.

Het herstel… Daar update ik later wel over… Au…